جانوران شگفت انگیز



شناخت

پلاتیپوس یا نوک اردکی

 نوک اردکی یا ارنی ترنگ یا پلاتی‌پوس ( به انگلیسی : platypus ) جانوری است دار از رده داران، راسته تک‌سوراخیان (Monotremata) و خانواده نوک‌اردکیان (Ornithorhynchidae) که در جنوب خاوری استرالیا و جزیره تاسمانی در کنار نهرها و رودها، زندگی می‌کند. درازای این جانور از نوک تا دم به ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر می‌رسد.

وزنش یک تا دو کیلوگرم است.بدنش پوشیده از موی کوتاه، نرم و قهوه‌ای رنگ است و دمی پهن دارد. منقارش پهن و به شکل منقار مرغابی است. نوک منقار این جانور دارای عصبهای حساسی است که در یافتن غذا به جانور کمک می‌کند. غذای نوک‌اردکی کرم‌ها، ه‌ها، نرم‌تنان، خرچنگ‌های ریز و بعضی دیگر از جانوران آبزی است.

نوک‌اردکی بالغ دندان ندارد و غذایش را به کمک نوک سفت منقارش خرد می‌کند و می‌خورد.عمر نوک‌اردکیها حدود ۱۰ سال است.این حیوان مانند موش کور در تونل هایی که می کند زندگی می کند با این تفاوت که یک سوی این تونل ها به آب منتهی میشود

البته ناگفته نماند همین جناب نوک اردکی در کلاس 9 بنده را گیر انداخت و نمره را بله دیگر خودتان بیشار میدانید. 


گرگ یالدار

به دیدار جانورانی عجیب آمده ایم. حیواناتی که معلوم نیست گرگ هستند یا سگ. زادگاهشان تنها در آمریکای جنوبی است و در برخی از همین کشورها هم در حال انقراض هستند.

چهره‌شان شبیه به گرگ، پاهایی بلند و کشیده چون روباه هایی قد بلند و گوش هایی باریک و ترسناک دارند. به راستی این جانوران چیستند؟ گرگ یا روباه؟ شاید هم نژادی وحشی از سگ. 

به این جانوران لقب سگ های طلایی ( Chrysocyon ) را داده اند و بومیان آمریکای جنوبی که با زبان گواران صحبت می کنند به آن ها aguará guazú می گویند.

نام این جانداران گرگ یالدار ( Maned wolf ) است که از خانواده ی سگ سانان به حساب می آیند و بزرگترین جامعه ی سگ سانان آمریکا را تشکیل داده اند. همانطور که حتما می دانید سگ سانان شامل حیواناتی مثل سگ های خانگی، گرگ، شغال، روباه و سگ های وحشی می شود. حیواناتی که تقریبا در همه ی قاره ها یافت می شوند اما گرگ های یالدار را تنها می توان در آمریکای جنوبی و نقاطی مثل جنوب شرقی برزیل، پاراگوئه، شمال آرژانتین، شرق بولیوی، شمال رشته کوه های آند و جنوب پرو یافت. در اروگوئه نیز گاها این گرگ های یالدار دیده شده اند اما به ندرت. عقیده بر این است که در این کشور، سال ها پیش جمعیت گرگ های یالدار زیادتر بوده اما به مرور کمتر و کمتر شده اند. متاسفانه روند انقراض این گرگ ها همچنان ادامه دارد به گونه ای که برزیل گرگ های یالدار را از حیوانات در حال انقراض اعلام کرده است.

حقیقتا باید تدبیری اندیشید که جمعیت این حیوانات زیبا و منحصر به فرد افزایش یابد. درست است که شبیه به روباهان قرمز هستند اما تفاوت های عدیده ای با آن ها دارند، مثلا وزنشان به طور میانگین 23 کیلوگرم و قدشان به 90 سانتیمتر می رسد، دم آن ها بلند و زیبا و تقریبا 45 سانتی متر است.

گرگ یالدار بلند قدترین سگ سان وحشی به حساب می آید. احتمال می رود بلند بودن پاهای آن ها به دلیل زندگی در دشت ها و زیست بومشان به مرور زمان به این شکل در آمده است.

رنگ قهوره ای مایل به نارنجی این جانوران بر ابهتشان می افزاید و پاهای سفید و سیاهشان گویا کفشانی زیبا و فاخر هستند. آن ها بویی از خود بر جا می گذارند که نشان گر قلمروشان باشد و به کسی اجازه ی ورود به آن را نمی دهند.

اگر شما هم مثل ما مشتاق شده اید که با این گرگ ها بیشتر آشنا شوید، برای دیدنشان به آمریکای جنوبی و کشورهایی مثل پاراگوئه، آرژانتین و بولیوی بروید. اما این را هم بدانید که این حیوان در کوبا با نام کلک ( kalak و در برزیل با نام های lobo de crin ) یا lobo colorado شناخته می شود و در برزیل هم به آن ها borochi ) می گویند.

زیستگاه

با وجو حفاظت هایی که از این جاندار شده است، اما همچنان گرگ های یالدار گونه هایی در خطر هستند. به همین علت خوب است که کمی با زیست بوم های مورد علاقه ی آن ها آشنا شده و بدانیم چه مکان هایی را برای زندگی ترجیح می دهند.

 آن ها از دیرباز در دشت ها می زیستند و گفته می شود پاهای آن ها به همین دلیل باریک و بلند شده است تا بتوانند آسان تر از لابه لای چمن های بلند شکار و زندگی کنند. زیستگاه اصلی آن ها همانطور که اشاره کردیم آمریکای جنوبی است و در باغ وحش های معروف و بزرگ آمریکا می توانید آن ها را ببینید البته آن ها در باغ وحش ها نگهداری می شوند تا از خطر انقراض نجات یابند اما گذران عمر در دشت ها را ترجیح می دهند.

 

ای کاش حیوانات اصلی دست از اذیت کردن چانوران این سیاره دست بردارند 

تا شاهد انقراض این جانوران نباشیم

 


 این ماهی های دریایی عجیب ، دو زیست در امتداد سواحل چندین کشور آسیای شرقی یافت می شوند و به خاطر توانایی خود برای بیرون ماندن از آب مدت های طولانی شناخته می شوند 

بدن خاکستری، اولین باله پشتی متمایل به ارغوانی پوشیده با لکه‌های تیره، دومین باله پشتی دارای ۲ یا ۳ ردیف لکه‌های سفید دوکی شکل است. باله دمی تیره رنگ؛ دندان روی آرواره‌ها قرار گرفته‌است. ارتفاع اولین باله پشتی از طولش بیشتر است. طول دومین باله پشتی بیشتر از اولی است.

متوسط اندازه آن در رودخانه سرباز ۱۵ سانتی‌متر است. نمونه‌های ۳۰سانتیمتری نیز مشاهده شده‌اند.ه

زیستگاه 

 

ساحل رودهایی که دارای ساحل ماسه‌ای توأم با گل و لای باشند. در درون بستر نقب‌هایی حفر نموده و در آنجا پنهان می‌شوند. آب‌های گل آلود را ترجیح می‌دهند. روی ساحل رودخانه تا فاصله حدود پنج متر نیز از آب فاصله می‌گیرند. دمای آب در زیستگاه‌های این ماهی تا ۳۸ درجه نیز می‌رسد.

در ایران و اطراف در قسمت‌های پایینی رودخانه‌های حوضه خلیج فارس و دجله و کارون و حوضه‌های مکران، هرمز و خلیج فارس، قسمتهای پایینی رودخانه‌های جگین، گابریک، سرباز و میناب فراوان است

 


شناخت

مورچه خوار پانگولین | Pangolin

شاید در بسیاری از سفرهایتان به دیگر کشورها با حیواناتی مواجه شوید که تاکنون نه تنها نامی از آن ها شنیده اید؛ بلکه حتی آن ها را ندیده اید. حیواناتی که به نظرتان بسیار عجیب و غریب هستند و ناآشنا! پانگولین ها (pangolin) جزو حیواناتی هستند که اکثر ما ایرانی ها از وجود آن ها بی خبریم. یا اگر هم عکس این حیوان را دیده باشیم، باز اطلاعات چندانی از آن ها نداریم. اینکه با چه موجودی روبرو هستیم. قطعا پانگولین ها یکی از دوست داشتنی ترین، زیباترین و البته پرطرفدارترین دار دنیا هستند.

پانگولین ها در واقع گونه ای از داران فلس دار هستند که تمام بدنشان از فلس ها و پولک هایی از جنس کراتین پوشانده شده است. این فلس های کراتینه همان جنس موهای بدن ما را دارند با این تفاوت که به این شکل در آمده اند. شاخ کرگدن ها نیز از همین جنس است. پانگولین ها عموما در شب ها فعالیت نموده و مخفی زندگی می کنند. در حقیقت دیدن دار پانگولین در تور ها و سافاری های حیات وحش آفریقا بسیار نادر است. چرا که خود را از دید دیگر جانداران و البته شکارچیان مخفی می کنند. این داران از موریانه ها و مورچه ها تغذیه می کنند. در نتیجه می توان آن ها را نوعی مورچه خوار فلس دار دانست؛ هر چند که با آرمادیلوها نیز تفاوت بسیار دارند

زیستگاه

بسیاری از پانگولین ها شن ها و ماسه را ترجیح می دهند به همین دلیل آن ها را در نزدیکی سواحل یا مناطق پر شن و ماسه ای که آب فراوان دارد، پیدا می کنید. همچنین در میان جنگل های بارانی و صخره های خیس دیده می شوند. پانگولین ها هم اکنون در کشورهای بسیاری در قاره آفریقا و بیشتر در آفریقای شرقی، مرکزی و جنوبی زندگی می کنند. اگر در سافاری های آفریقای جنوبی شرکت کنید و خوش شانس باشید، شاید یکی از پانگولین ها را در محیط زندگی طبیعی شان بیابید. از جمله این کشورها می توان تمام کشورهای زیر را نام برد:
بوتسوانا (Botswana)، کامرون (Cameroon)، کنگو، اتیوپی، کنیا، موزامبیک، نامیبیا، رواندا، آفریقای جنوبی، سودان جنوبی، تانزانیا، اوگاندا، زامبیا، زیمبابوه، کازونگولا، کیلیمانجارو، مازای استپ، زامبزی، شرق آفریقا و آفریقای جنوبی

متاسفانه این حیوان بامزه جزو حیوانات در حال انقراض قرار دارد 


شناخت

بوزینه کوتوله

در جنگل‌های انبوه غرب برزیل، جوب شرق کلمبیا، شرق اکوادور و شرق پرو زندگی می‌کند. این میمون زیبا همه‌چیز خوار است و با انواع و اقسام خوراکی‌ها نظیر میوه‌های درختان، برگ، ات و حتی خزندگان کوچک شکم خود را از شر گرسنگی رها می‌کند.

این حیوان یکی از کوچکترین داران نخستین است. طول بدن این حیوان بین 14 الی 16 سانتی متر ( به استثنای دمی به طول 15 تا 20 سانتی متر ) و کوچکترین میمون است. وزن جنس نر بوزینه کوتاه قد حدود 140 گرم و وزن جنس ماده آن در حدود 120 گرم است.


موهای بوزینه کوتاه قد گندم گون و دمش گرد است که گاه ممکن است طول آن به اندازه بدنش باشد. دستهایشان مخصوص بالا رفتن از درخت و ویژگی بارز این گونه است. تخصص اصلی آنها در سوراخ کردن تنه درختان به کمک دندان پیشینشان است. متاسفانه بدلیل جثه کوچک و حرکات سریع به ندرت در محیط وحش دیده می شود

واقعا موجود بانمکی است!


شناخت

الپاکا

ممکن است عده ای جانور جالبی به نام آلپاکا را با لاما اشتباه بگیرند، اما آلپاکا حیوانی متفاوت است. ممکن است این دو حیوان در ظاهر شبیه به هم باشند، اما آلپاکا بسیار کوچکتر از لاما است. تفاوت عمدۀ دیگر میان آلپاکا و لاما نوع کاربرد آنها برای انسان است. لاما همیشه به عنوان یک حیوان باربر استفاده شده  است، در صورتیکه آلپاکا مشخصاً برای استفاده از پشم آن پرورش داده می شود. 

آلپاکاها بصورت گله ای، در کشورهای زیادی در آمریکای جنوبی و معمولاً در ارتفاعات کوه های آند، نگهداری می شوند.

هیچ آلپاکای وحشی وجود ندارد. هر آلپاکایی به یک کشاورز تعلق دارد و کشاورزان آلپاکاها را پرورش می دهند تا پشم آنها را به پوشاک تبدیل کنند.

تنها دو گونه آلپاکا وجود دارد. آلپاکاها بیشتر از آنکه با لاماها نسبت داشته باشند به خانوادۀ شترسانان که شتر هم یکی از آنها است تعلق دارند.

قد بیشتر آلپاکاها بین 1.21 تا 1.37 متر و وزن آنها بین 48 تا حدود 84 کیلوگرم است.

به دلیل آنکه آلپاکا جانوری کاملاً اهلی است، می تواند عمر زیادی هم داشته باشد. اگر خیلی خوب از این حیوان مراقبت شود می تواند تا 20 سال یا چیزی در همین حدود عمر کند.

از نظر اقتصادی

آلپاکا ها همانند لاماها هستند و جانواران اهلی به شمار می روند، تفاوت عمده آنها بیشتر ظاهری است و گوش آلپاکا برعکس لاماها صاف است در حالی گوش لاماها همانند موز می ماند. پشم آلپاکا از پشم لاما نرمتر است و بهای مرغوب ‌ترین پشم آلپاکا نزدیک به بهای کرک کشمیر معمولی است. همانطور که مشاهده می کنید این گونه ی جانداری بسیار ارزش اقتصادی دارد. از الیاف آلپاکا برای تهیه بافتنی‌هایی همچون پتو، جوراب، کلاه، دستکش، روسری و پونچو بهره می‌گیرند. الیاف آلپاکا در پرو در ۵۲ رنگ طبیعی، در استرالیا در ۱۲ رنگ طبیعی و در ایالات متحده در ۱۶ رنگ طبیعی طبقه‌ بندی شده‌اند. در صنعت نساجی واژهٔ آلپاکا بیشتر به یک روش پارچه‌بافی اطلاق می‌شود که در اصل در آن روش در آغاز از پشم آلپاکا استفاده می‌شد. امروزه در آن روش بیشتر از پشم‌های بز مَرغُز موسوم به موهر بهره می‌گیرند


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها